Daarom moeten we onze #baarmoederverhalen delen

Jonge meiden vertellen we een simpel verhaal:

Vanaf dat je een jaar of twaalf bent, word je ongesteld. En een beetje pijn? Tja. Dat hoort erbij. Ook als je je kinderen op de wereld hebt gezet,
word je trouwens gewoon weer ongesteld tot je een jaar of 50 bent. Dan ben je er wel vanaf.

Maar het is gewoon nooit zo simpel. De verborgen, verzwegen, verhulde verhalen van onze menstruaties, vagina’s en baarmoeders -onze baarmoederverhalen- zijn zoveel diepgaander en omvatten zoveel meer.

Want onze baarmoederverhalen zijn de échte verhalen. Van liefde en van haat. Van genieten en van pijn. Soms zo heftig dat die een naam blijkt te hebben; endometriose. Onze verhalen van oh-zo-graag een baby willen. En er alles voor doen om er een te krijgen. Maar ook verhalen van nooit-van-zijn-lang-zal-ze-leven kinderen willen.
Van de magie van een bevalling. Die voor hetzelfde geld op een nachtmerrie uitloopt. En van de doodse stilte na een miskraam.
Het zijn verhalen van menstruaties waarop je de klok gelijk kunt zetten. Of komen en gaan wanneer het ze uitkomt. Van die übergênante eerste keer en van die allerlaatste menstruatie die een jaar later alwéér de laatste niet blijkt te zijn.
Prachtige verhalen. Afschuwelijke verhalen. Soms alledaags, soms onvoorstelbaar. Soms bitter, soms honingzoet.

Maar al de verhalen zoals ónze baarmoeder ze beleeft, zijn belangrijk om te vertellen én naar te luisteren. Daarom moeten we onze #baarmoederverhalen delen.